Ազգային պաշտպանության ռազմավարությունը փոքր պետություններում

Ինչ է ազգային պաշտպանության ռազմավարությունը փոքր պետությունների համար

Ազգային պաշտպանության ռազմավարությունը փոքր պետությունների համար այն համալիր միջոցների ու քաղաքականությունների համակցությունն է, որոնց միջոցով այս պետությունները փորձում են պահպանել իրենց անկախությունը, պաշտպանությունը և անվտանգությունը՝ օգտագործելով իրենց սահմանափակ ռեսուրսները։ Դրանք ներառում են ինչպես ռազմական, այնպես էլ դիվանագիտական, տնտեսական, սոցիալական և տեղեկատվական միջոցներ։

Ինչպես կարող են փոքր պետությունները պաշտպանվել մեծ տերություններից

1. Դաշնակցային ռազմավարություն և ռազմական դաշինքներ
   Փոքր պետությունները հաճախ դաշինք են ձևավորում մեծ պետությունների հետ՝ ապահովելու պաշտպանության ընդհանուր համակարգեր, որոնք ենթադրում են ռազմական աջակցություն կամ համատեղ ռազմական գործողություններ:
2.  
3. Կոնցեպտուալ պաշտպանության ռազմավարություն
   Փոքր պետությունները կարող են զարգացնել պաշտպանական ռազմավարություն, որը բացառում է լայնածավալ ռազմական գործողությունները, սակայն նախատեսում է դիմակայություն լայնամասշտաբ ներխուժման դեպքում՝ կենտրոնանալով արագ շարժունակության, հումանիտար օգնության, մասնագիտացված զորքերի և ոչ կոնվենցիոնալ մարտավարությունների վրա:

   • Տեխնոլոգիական օգուտներ՝ օգտագործելով նորագույն տեխնոլոգիաներ, ինչպես անօդաչու թռչող սարքեր, կիբեռհարձակումներ, որը թույլ է տալիս փոքր պետություններին վերարտադրել բարձր տեխնոլոգիական պաշտպանության համակարգեր՝ առանց մեծ զինամթերքի և զինվորական ուժերի:

      

4. Ազգային անվտանգության ռազմավարությունը՝ ներքին ռեսուրսների վրա հիմնվելով
   Փոքր պետությունները հաճախ մեծապես զարկ են տալիս իրենց ներքին ուժերին՝ ստեղծելով կայուն հասարակություն, որտեղ բնակչությունն ակտիվորեն ներգրավված է ազգային անվտանգության գործում:
   • Քաղաքացիական պաշտպանություն՝ պոտենցիալ սպառնալիքների դեպքում բնակչությունը պատրաստ է դիմակայել՝ զետեղելով պատյաններ, պաշտպանված բնակարաններ, կազմակերպելով արտակարգ իրավիճակների ռեսուրսներ:

   • Անմիջական պաշտպանություն՝ բարելավված սահմանապահ ծառայություններ, արագ արձագանքման խմբեր, դիվերսիոն գործողություններ:

      

5. Դիվանագիտական և տնտեսական վարպետություն
   Փոքր պետությունները շատ հաճախ ստիպված են դիմել դիվանագիտության և տնտեսական միջոցների՝ պահպանելու իրենց անվտանգությունը:
   • Դիվանագիտական չեզոքություն՝ երկիրը փորձում է չմտնել ռազմական հակամարտությունների մեջ, այլ անցկացնում է խորհրդակցություններ և բանակցություններ, հենվելով միջազգային իրավունքի վրա:

   • Տնտեսական ապավեններ՝ փոքր պետությունները կարող են տնտեսական աջակցություն ստանալ տարբեր երկրներից, օրինակ՝ ամերիկյան կամ եվրոպական օգնություն, նաև արտաքին ներդրումներ ապահովելու համար:

      

6. Հակամարտությունների կանխարգելման ռազմավարություն
   Մի շարք փոքր պետություններ օգտագործում են հակամարտությունների կանխարգելման ու միջնորդության ռազմավարությունները՝ փորձելով մանևրել հակառակորդի մոտ, evitando ակտիվ ռազմական գործողություններ:

   • Կազմակերպությունների միջոցով միջնորդություն՝ համագործակցություն միջազգային կազմակերպությունների, ինչպիսիք են Միավորված ազգերի կազմակերպությունը (ՄԱԿ), կամ Ռազմավարական անվտանգության միջազգային կազմակերպությունները (օրինակ՝ Եվրամիություն), որոնք կարող են միջամտել հակամարտությունների կանխարգելման մեջ:

      

7. Սահմանադրական բարեփոխումներ և իրավական շերտավորում
   Փոքր պետությունները կարող են սահմանադրական մակարդակում ամրագրել ազգային պաշտպանության հարցերը, որոնք կարող են ներառել «զինված ուժերի պահպանում» կամ «ազգային ռեզերվների կազմակերպում»:

   • Հատուկ ռազմական ծառայություն՝ որոշ երկրներ, օրինակ՝ Իսրայելում, պարտադիր զինվորական ծառայություն են կիրառում՝ ապահովելով յուրաքանչյուր քաղաքացու մասնակցությունը երկրի պաշտպանության մեջ:

      

8. Թիրախային պաշտպանություն և ստորաբաժանումներ
   Փոքր պետությունները կարող են համատեղել «ծաղկուն պաշտպանություն»՝ հիմնված հատուկ գործողությունների և փոքր բանակի վրա, որպեսզի կանխեն լայնածավալ ներխուժումներ:
   • Նավահանգիստների պաշտպանություն, անօդաչու սարքեր, ցածր չվերթի ռադարներ և այլն:

Փոքր պետությունների օրինակները և նրանց ռազմավարությունները

1. Իսրայել
   Իսրայելն ունի մշտապես բարձր պատրաստվածություն՝ պաշտպանելու համար իր սահմանները, նրա պաշտպանության ռազմավարությունը ընդգրկում է ինչպես տարածքային պաշտպանության ուժեղացում, այնպես էլ ներքին անվտանգությունը և ուժեղ դիվանագիտությունը:
   • Իսրայելը կենտրոնանում է արագ ռազմավարական գործողությունների և հակահրթիռային պաշտպանական համակարգերի (Iron Dome) վրա, որոնք թույլ են տալիս պաշտպանել բնակչությանը և պաշտպանական ենթակառուցվածքները:
2. Շվեդիա և Ֆինլանդիա
   Այս երկրները երբեմն դիվանագիտությամբ փորձում են պահել չեզոքություն, սակայն երբեմն օգտագործում են ՆԱՏՕ-ի հետ համագործակցություն՝ անվտանգության երաշխիքներ ստանալու համար:
   • Դրանց պաշտպանության ռազմավարությունները ընդգրկում են ոչ միայն դիվանագիտական ճնշման մեթոդներ, այլև արագ արձագանքման և կիբեռանվտանգության միջոցներ:
3. Սինգապուր
   Սինգապուրը, որպես փոքր պետություն, ունի բարձր տեխնոլոգիական պաշտպանության համակարգ, կենտրոնանում է կիբեռ անվտանգության և ներպետական ճգնաժամերի համար միջոցների ներդրման վրա:
   • Արտաքին քաղաքականությունը հավասարակշռված է՝ նույնքան չափավոր ռազմավարություններով, այնպես էլ աջակցելով դիվանագիտական ջանքերին:

Հիմնական մարտահրավերներ և հնարավորություններ

• Մարտահրավերներ՝ արտաքին հզոր ուժերի կողմնորոշումները, ռազմական սպառնալիքներ, մեծ պետությունների ճնշումը:
•  
• Հնարավորություններ՝ դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատում, միջազգային համագործակցություն, պաշտպանության հարցում հասարակական աջակցություն: