Պատերազմը՝ պատերազմ, բայց ճաշը՝ ըստ ժամանակացույցի. ինչպես էին ռազմական խոհարարները սնունդով ապահովում զինվորներին Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ամենադժվար ժամանակներում

Ռազմաճակատում սննդի մատակարարումը Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին ոչ այնքան նկատելի, բայց կարևոր դիմակայություն էր։  Ի վերջո, անկախ նրանից, թե որքան լավն էին թնդանոթները, տանկերն ու ինքնաթիռները, սոված անձնակազմը չէր հաղթահարի ճակատամարտը:

Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ բանակային խոհանոցը առանձին  փուլանիշ է ֆաշիստական ​​զավթիչների դեմ պայքարի պատմության մեջ։ Խոհարարության պայմանների և ապրանքների հարուստ ընտրության բացակայության պայմաններում խոհարարներն անում էին հնարավոր և անհնարին ամեն ինչ՝ զինվորների ճաշերը դիվերսիֆիկացնելու համար, չնայած այն հանգամանքին, որ նրանք երբեմն ստիպված էին լինում բառացիորեն եփել թշնամու անմիջական ռմբակոծության տակ։

Շատերը համոզված էին՝ Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ բանակային խոհանոցը նաև հոգևոր սննդի մասին էր։

Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին բանակային խոհանոցն իրավամբ համարվում էր ռազմավարական օբյեկտ։ Պատերազմի հենց սկզբում հակառակորդը գրավել էր ավելի քան 7000 դաշտային սննդի կետ։ Բայց ինչպես էլ զարգանային հանգամանքները, պատերազմը՝ պատերազմ, բայց ճաշը՝ ըստ ժամանակացույցի։

Հիմնականը տարեկանի ալյուրից պատրաստված հացն էր, որը փոխարինում էր նախապատերազմյան ցորենի հացին: Տաք ամիսներին՝ օրական 800 գրամ, ցուրտ ամիսներին՝ 900 գրամ: Բացի դրանից, յուրաքանչյուր զինվորի հատկացվում էր կես կիլոգրամ կարտոֆիլ, 320գ այլ բանջարեղեն, 170 գրամ հացահատիկ և մակարոնեղեն, 150 գրամ միս, 100 գրամ ձուկ, 50 գրամ ճարպ և ​​35 գրամ շաքարավազ:

Երբեմն ստորաբաժանումները ստիպված էին մի քանի օր սոված մնալ: Իրենց հերթին թիկունքում ամեն ինչ անում էին՝ զինվորներին պարենով ապահովելու համար։ Սննդի առաքումը հատուկ առաքելություն էր։ Արտադրանքը բերվում էր չգրավված տարածքներից։ Այս ամենը շաբաթներ տևեց: Այն վայրերում, որտեղ ընդհանրապես մատույցներ չկային, ինքնաթիռից պարաշյուտներով պարենամթերքի ծանրոցներ էին նետվում։ Հիմնականում եղել են չորահացեր և պահածոներ։