«Էնտեղ ինչ տեսել եմ, դեռ իմ աչքի դեմն ա»,- ասում է Արցախից բռնի տեղահանված 5 երեխաների մայրը. «Հետք»

Արցախից բռնի տեղահանվելուց մինչ օրս Արեգնազ Գրիգորյանը ոստիկանական մեքենաներ տեսնելիս վախենում է: Նա վերապրում է Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում տեսածն ու զգացածը: Պատմում է, որ ադրբեջանցիները ոստիկանական մեքենաներով ազատ անցնում էին հրապարակով, հեռախոսներով նկարահանում: Երբ Արեգնազի երեխաները դրսում կանգնած են եղել, ադրբեջանցիները նրանց թուրքական ազգայնական «գորշ գայլերի» նշանն են ցույց տվել: «Հիմա որ ոստիկանական ավտո եմ  տեսնում, գիտեմ՝ աչքիս դեմը հըլը թուրքն ա»,- ասում է Արեգնազը:

Գորիսի «Մթնաձոր» հյուրանոցում սա պատմելիս նրա աչքերը լցվում են, ձայնը մի պահ դողում է:

44-օրյա պատերազմից հետո Արեգնազը որպես հավաքարար աշխատանքի էր անցել Արցախի զորամասերից մեկում: Քանի որ շրջափակման օրերին վառելիքի պակասի պատճառով արդեն դժվար էր Պատարա գնալ-գալը, նա երեխաների հետ ապրում էր Ստեփանակերտում՝ ծնողների տանը: Սեպտեմբերի 19-ին Ստեփանակերտում էին, երբ պատերազմն սկսվեց:

Արեգնազն աշխատանքի էր: Հեռախոսակապն անջատվել էր, չէր կարողանում տուն զանգել՝ երեխաներից լուր իմանալու համար: Կեսօրին տուն պիտի գնար, բայց վտանգավոր էր, քանի որ թշնամական ԱԹՍ-ներն անընդհատ պտտվում էին երկնքում, կրակոցներն անդադար էին: Այդ գիշեր նա մնացել էր զորամասի նկուղում: Հիշում է, որ գիշերն անօդաչուները մի քանի անգամ պտտվել են զորամասի երկնքում: Նկուղում ուտելիք չկար: Մի հաց էր, որը կիսել էին մոտ 10 հոգու միջեւ: «Բայց դե ո՞վ ուտելու տրամադրություն ուներ»,- ավելացնում է Արեգնազը: Սեպտեմբերի 20-ի կեսօրին նա կարողացել էր տուն հասնել: Բայց այնտեղ էլ երկար չէր մնացել: Ստեփանակերտի Վերածննի հրապարակ էին գնացել՝ Հայաստան գալու համար: Հրապարակում մնացել են մի քանի օր: Կառավարության շենքի մոտ սրճարան կար. սեփականատերը բանալիները տվել էր, որ մնան մինչեւ Արցախից դուրս գալը: Սրճարանում ուտելիք կար եւ երեք օր բավականացրել էր:

Ամբողջական հոդվածը՝ սկզբնաղբյուր կայքում։